Her İnsan Başka Dünyanın Anahtarı...

Fakülteden çıktım kendimi Kayseri'nin muhteşem (!) otobüs şoförlerine emanet ettim yurda gidiyorum. 65-70 yaşlarında oldukça zayıf sigara içmekten nefes alamayacak kadar daralmış bir amcanın yanına oturdum. Baktım montunun ön cebinde sigara paketi var. Dayamadım, "ah be amcam hadi kendinize acımıyorsunuz da sizi seven evlatlarınız torunlarınıza da mı acımıyorsunuz?" dedim. Amca ufak bi tebessümle "hayırdır kızım?" deyiverdi. Dedim "sigaradan bahsediyorum amcam, kaç yaşına gelmişsin içmesen de torunlarını üzmesen?" Amca suratıma öyle bir baktı ki o 2 saniyelik sürede içimden neler dedim neler... (Allah beni kahretmesin fena bir pot kırdım herhalde, ya adamın çocukları yoksa, ya öldüyse ah Gülsüm ahh!) Amca elini dizime koydu; "annen baban sağ mı evladım?" dedi.
"Çok şükür amcam uzun ömürleri olsun sağlar." dedim. Amin evladım amin onların kıymetini bil!" dedi. İçimden dedim herhalde çocukları hayırsız. Elimden geldiğince bilmeye çalışıyorum amcam dedim. Durdu, güldü evlatsın evlatlık vazifeni yap ama demek istediğim o değildi kızım dedi. Dedim amcam o zaman anlayamadım neyi kastederek bunu söylediğinizi. Okutuyorlar anladığım kadarıyla dedi. Dedim sağ olsunlar amcam okutuyorlar. Ne okuyorsun peki evladım dedi. Dedim amcam iletişim okuyorum halkla ilişkiler. İyi kızım iyi maşallah, ben anlamam o dediklerinden ama iletişimi bilirim. Şu toplumda eksik olan şey onu da oradan bilirim dedi. Gülümsedim hafiften, haklısın amcam dedim. Kız çocukları okumalı yavrum dedi. Kız çocukları meslek sahibi olmalı! yoksa olmuyor derken birden kafasına vurmaya başladı. Şu kafamı duvarlara vursam taşlara vursam az, çok hata yaptım kızım çok, gençliğimi heba ettiğim gibi evlatlarımın hayatını da heba ettim dedi. Gençlik amca kim hatasız sen deme öyle dedim. Ucu sadece bana dokunsa umurumda bile olmaz yavrum ama ben çektim kızlarım çekti şimdi de torunlarım çekiyor dedi. İçten içe merak ediyorum ama soramıyorum da ne yaptın o kadar diye derken amcam anladı halimden sor kızım sor dedi ne yaptın diye sor. Estağfurullah amca ne haddime dememe kalmadan "kızlarımı okutmadım" dedi. Dedim amcam sen değilsin ki sadece, o zamanlar kimse okutmamış. Hatta benim dedem annem okumasın diye kimliğine 6 yaş büyük yazdırmış. Üstelik dedem hocaymış dedim. Hocaymış da ne olmuş çok mu iyi yapmış. Kız çocuğu okur mu? Kız evinde otursun iş yapsın derlerdi hep. Bizde o zamanın geleneğine uyduk, uymaz olsaydık! Büyük kızımı 14 yaşında evlendirdim. 20 yıl sonra kocası vefat etti. 3 çocukla kaldı ortada. Ben elimden geldiğince yardım ettim ama nereye kadar edebilirim ki bi' emekli maaşıyla. Kızım şimdi yemekhanede çalışıyor geçimini sağlamaya çalışıyor. Onları gördükçe içimdeki duyguyu tarif edemem etsem de anlayamazsın ki kızım dedi. Dedim "amca sen böyle olacağını bilseydin yapmazdın üzülme bu kadar." "Kızım böyle olacağını bilse, kimse yapmaz önemli olan böyle olmadan olacağı görüp önlem almak. Kızımı okutsaydım siz gibi meslek sahibi yapsaydım, varsaydı da çalışmasaydı. Ama bi' güvencesi olsaydı. Eşi öldüğünde ayakları üzerinde durup çocuklarına rahat bakabilseydi. Ah kızım ah anlatsam 'kurt koyun koyun kurt olmak ister.' Baban kaç yaşında yavrum?" dedi. 45 amca dedim. Bizim zamanımızı geçmiş ama Allah razı olsun yavrum bak seni okutuyor sadece seni değil senin çocuklarının hayatını da kurtarmak için uğraşıyor. Bu durakta ineceğim yavrum, bir dokundun bin ah işittin hakkını helal et dedi. O nasıl laf amcam Allah razı olsun hayatını bana açtın sen hakkını helal et dedim. Gülümsedi helal olsun kızım dedi ve indi... O anki duygularımı inanın tarif edemem size... Aklımdan annem, babam, hayatım, bazen şikayet ede ede gittiğim o fakülte, ortadaki emekler ve gelecek... Amca bir kez daha aileme olan minnetimi arttırırken, belkide bana hayatımın en değerli dersini verdi. Hep derim her insan başka dünyanın anahtarıdır... Hayat kocaman bir ders aslında, bizlerse onu okul sıralarında öğreneceğimizi umut etmekle meşgul olan gözleri bağlı insanlarız. Hangi bölümü okursak okuyalım okul bize her şeyi vermiyor. Hayat okulun ta kendisi sadece dikkatli bakmak lazımmış. Dominonun taşlarını bir tek gözlem yapıp, biraz düşünerek tamamlaya biliyormuşuz. Hayatımızın en özel dersi bazen onu bir otobüsün arka koltuğunda, bazen yoldan geçen küçücük çocuğun yüzünde, bazen dükkan önünden geçerken eliyle cebini yoklayıp başını öne eğerek giden bir amcanın hüznünde, bazen dilenen bir kadının suratında, bazen bir kedinin siz otururken yanınıza gelip sırnaşmasında, bazen aynı odayı paylaşmak zorunda kaldığın insanlarda, bazen de önünden defalarca geçtiğimiz ama hiçbir zaman tartılmayı aklımızdan dahi geçirmediğimiz ama her sefer de yılmadan tartayım mı ağabey, tartayım mı abla diyen çocuğun umudunda... Toplumun eksiğini tamamlamak üzere efenim...