"LA TAHZEN"

       Ben geldiim...J Ne zamandır sizlerden ayrı kaldığımı hatırlattı bana bugün yeni tanıştığım bir arkadaşım. Hiç beklemediğim bir anda: “Blog yazmayı neden bıraktın?” deyiverdi. Beni şaşırtan soru değil, blogumdan haberdar olmasıydı. Çünkü hiç bahsetmemiştim. Tüm gün bunu düşündüm. Yazdıklarımı okuyan birileri gerçekten var mıydı? Yarım aklı olmayan bir kızın düşüncelerine birileri zaman ayırıp okumuş muydu gerçekten? Bu duyguyu düşünmek bile içimi ısıttı nedense? Derken birde baktım ki laptopun başındayım. Ve şuan fark ediyorum ki özlemişim içimdeki ses ile dışımdaki kızın kavga edişini. Bu duyguyu yeniden yaşamama vesile olduğun için teşekkürler Ahmet...

Efenim Ahmet’e teşekkürüm bununla sınırlı kalmayacak bugün. Çünkü onun bile haberi yok şuan bu olanlardan; sayesinde bugün hayatıma bir yenilik daha eklendi. Daha doğrusu beynime balyoz gibi inip deprem etkisi yaratan bir cümle kazıdı;

“La tahzen innAllahe meana” (Tevbe 40)

“Üzülme! Çünkü Allah bizimledir.”

Postmodern dünyanın bizi tüketirken iç huzurumuzu da ne kadar tükettiğini ve bu iç huzursuzluğun yarattığı yalnızlık psikolojisinden kurtulmanın tek yolunun tekrar ‘tüketim’ olduğu kanısının dayatıldığı bir kısır döngü içinde hangimiz durup ‘yalnız değilim Allah benimle!’ dedik? Ben demedim. Diyemedim, öyle ki gerçek bir köle olduğumun farkında bile değildim! Güya bu konulara karşı hassasiyetim var(gördük ne kadar hassas olduğumu!). Malumunuz Ramazan ayındayız Allah kabul ederse uzun saatler boyunca oruç tutuyoruz. Ancak oruç sadece gün doğumundan gün batımına kadar bir şey yiyip içmemek miydi? Değilse, neden sadece dışımızı cilalıyoruz? Neden iç huzursuzluğu görmezden gelip tamamen dışımıza yatırım yapıyoruz? Cevap: içimizde saklı...

Her zaman dediğim gibi hayatın şifreleri aslında gözümüzün önünde, bazen lüks arabaların içinde habitat alanı bulmaya çalışırken yaşadığımız duygu da, bazen yeni tanıştığımız birisinin WhatsApp durumunda. Hayatımız boyunca şifreleri çözen tarafta kalmak dileğiyle;

İletişerek kalınız efenim...